Een eigen plek, zonder schuldgevoel
Share
We leven in een tijd waarin vrijheid vrijwel het hoogste goed is.
Je mag kiezen wat je wilt: werk, relaties, vakanties, hobby's.
Voor vrouwen die hun kinderen groot hebben gebracht, komt er op een dag zelfs nog een bonusronde van vrijheid. De kinderen zijn zelfstandig(er) van het huis al uit, de partner doet zijn eigen ding en het huis voelt ruimer.
En toch wringt het.
Je voelt je beperkt. Hoe kan dat nou? Is dit toch vrijheid?
De schijn van vrijheid
Mijn kinderen zitten inmiddels op de middelbare school.
Ze zijn zelfstandiger dan vijf jaar geleden.
Ik kies zelf met welke vriendinnen ik lunch, welke hobby's ik uitoefen en welke serie ik binge-watch.
En ik ben getrouwd, al 25 jaar met dezelfde man.
Ik hou van hem, en toch wil ik regelmatig vluchten. Soms denk ik zelfs aan scheiden.
Ik ben op zoek gegaan naar het antwoord op de vraag:
wat ontbreekt als je maximale vrijheid hebt?
Vrijheid is wat je van buitenaf ziet. Niemand zegt wat je moet doen.
Vrijheid zegt: je mag alles.
Maar innerlijke ruimte, dat is iets anders. Dat gaat over het gevoel dat je niet voortdurend in het andermans ritme leeft.
Ruimte zegt: en niemand trekt meer aan je.
Liefdevol, maar kleverig
Psychologen spreken van autonomie.
Het idee dat je zelf mag bepalen wat je doet, hoe je leeft en in welke richting je ademt.
Alleen: dat gevoel verdwijnt sneller dan een zak chips bij de avondfilm als je huis gevuld is met andermans spullen, geluiden en energie.
Over het gevoel van woede als je partner naast je een zak chips leeg eet (of gewoon ademt) nog maar te zwijgen.
Een gezin is prachtig, maar het is ook een soort spinnenweb. Liefdevol, maar kleverig.
Je herkent het wel:
- de tv die door de muren bromt,
- de telefoon van je partner die eindeloze pingt,
- de open broedzakken op het aanrecht, omdat de puber ze “zo weer” vernietigd gaat.
Kleine dingen, maar ze fluisteren elke dag: het is hier niet alleen jouw domein.
Zelfs als kinderen volwassen zijn, blijft de moeder vaak het sociale schakelpunt.
Wie belt wie, wie maakt zich zorgen, hoe gaat het met iedereen?
Het is geen baan, maar het voelt soms wel zo.
Terug naar jezelf
Daarom dromen veel vrouwen, meestal stilletjes, soms met een glas wijn in de hand, van een eigen plek.
Niet uit egoïsme, maar uit zelfbehoud.
Een huis waar jíj bepaalt of het raam open of dicht is, hoe hoog de thermostaat mag, en waar het opgeruimd blijft. Waar stilte vanzelf ontstaat in plaats van vochten moet worden.
De Deense filosoof Kierkegaard noemde dat leven voor jezelf.
Ik zou zeggen: zelfs adempauze, zonder schuldgevoel.
De Franse filosoof Gaston Bachelard schreef:
“Een huis is geen object, maar een schuilplaats van de ziel.”
En als je huis dat niet meer is?
Dan is het tijd om er iets aan te doen.
Ruimte is geen luxe
Moet iedereen dan alleen wonen? Nee hoor. Dat zou de woningcrisis niet opgelost zijn.
Voordeel is een atelier genoeg.
Voor anderen een kamer met de deur dicht.
Of gewoon een partner die begrijpt dat 'ik wil zelfs roest' niet betekent 'ik wil scheiden.'
Het gaat niet om muren, maar om ademruimte.
Voel je de plek waar je woont als van jou, of vooral van de mensen om je heen?
Een huis wordt pas een thuis als het jouw ritme ademt.
Waar stilte gewoon mag bestaan.
Waar jij weer zin krijgt om te zijn, niet alleen te doen.
Wil je echte vrijheid is niets wat je krijgt.
Het is wat overblijft als iedereen zelfs z'n mond houdt.
✦ Mini-opdracht en printbaar: Jouw Ruimte
Pak pen en papier. Teken de plattegrond van je huis en marker met kleur:
- groen: welke plekken van jou zijn (waar je energie van krijgt),
- rood: welke plekken ruis geven,
- blauw: waar stilte mogelijk is, al is het maar vijf minuten per dag.
Hang de tekening ergens zichtbaar op, beenzoom op je nachtkastje of stop hem in je agenda.
Elke week voeg je één kleine handeling toe die jouw gebied vergroot: een kast tekortschieten, een deur dichttrekken, een ritueel beginnen, een plek creëren voor jezelf.
Wil je hier meer van? Download dan hieronder de printbare “Jouw Ruimte” met visuele oefeningen reflectievragen en weektracker.