Het ontstaan van NOOR goes wild

We leven in een tijd waarin alles sneller moet. Presteren, regelen, passen in hokjes. Het lijkt vanzelfsprekend dat we altijd iets moeten waarmaken. Maar ergens blijft het wringen: waar is de ruimte om vrij te zijn? Waar is de plek waar je niet hoeft te voldoen, maar waar je gewoon mag bestaan?

De druk van het moeten

De Duitse socioloog Hartmut Rosa noemt dit sociale versnelling: alles gaat sneller, maar de vrijheid die beloofd werd, voelt zelden echt. In plaats daarvan ervaren we juist meer druk, meer verplichtingen, meer schuldgevoelens wanneer we even niets doen.

Rollen kunnen waardevol zijn, maar ook zwaar. Moeder, partner, werknemer, dochter, vriendin, elk op zichzelf betekenisvol, maar samen soms verstikkend. Wanneer je alleen nog maar van rol naar rol rent, blijft er weinig ruimte over om simpelweg te zijn.

Een roep van binnen

NOOR goes wild is uit dat verlangen geboren. Niet als plan, maar als een innerlijke roep. Steeds opnieuw merkte ik hoe vaak ik mezelf vastzette in die rollen. Allemaal belangrijk, maar samen te veel. Er ontbrak iets: een plek waar vrijheid kon leven, waar creativiteit niet “nuttig” hoefde te zijn, waar ik onbeperkt mocht bestaan.

De psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi beschreef dit als flow: momenten waarin je niet produceert om te voldoen, maar opgaat in het proces zelf. Vrij, spelend, zonder ander doel dan de ervaring. Precies dat raakte ik kwijt toen alles productief moest zijn. En eerlijk, dat moest ik ook van mezelf. Alles moest nut hebben en ergens toe doen. 

Geen recepten, maar sporen

Wat je vindt bij NOOR goes wild, zijn geen handleidingen of succesformules. Het zijn eerder sporen op een pad: een stuk keramiek dat ruw en speels tegelijk is, een haiku die onverwacht licht in je dag laat vallen, een printable die je uitnodigt te vertragen of juist te spelen. En artikelen of verhalen die je inzichten en herkenning geven. 

Geen klip en klare antwoorden, maar openingen. Tekens dat het ook anders kan: minder doelgericht, meer aanwezig.

Het verlangen naar een ander pad

Misschien herken je dat verlangen. Het gevoel dat er meer is dan “hoe het hoort”. Dat er een weg bestaat die minder strak omlijnd is en tegelijkertijd dichter bij jouzelf ligt. 

Filosofen van het existentialisme schreven erover: vrijheid gaat niet over eindeloos veel keuzes, maar over het durven kiezen voor jezelf, zelfs tegen verwachtingen in. Het vraagt moed om te zien wat er in jou leeft, en om dat een plek te gunnen. Maar ook om oude overtuigingen te bevragen en te kiezen wat belangrijk is voor jou.

Geen eindpunt, maar een begin

NOOR goes wild is geen eindpunt. Het is een begin, een landschap dat groeit terwijl je erin rondloopt. Nieuwe paden ontstaan, sommige kronkelig, andere onverwacht recht. Soms verandert een pad omdat jij verandert. Het is een reis naar het wilde, een reis die niet vraagt om een eindbestemming, maar om aanwezigheid.

En misschien is dat wel de essentie. Er is niet één juiste manier. Er is alleen jouw manier.